Jak przegrałam swoje życie...

Zgadza się, kupiłam lottka i oczywiście znowu po kupnie losu zastanawiałam się co bym kupiła. Tak łatwo to robić jak się nie ma w głowie wizję wygranej. Niestety po sprawdzeniu losów zawsze jest ta sama prawda. Nic z tego- brawo była 1 cyfr z 6.

Ostatno zastanawiałam się co by mnie tak naprawdę uczęśliwiło i nie umiałam sobie odpowiedzieć na pytanie. Bo pieniądze na pewno by mi wiele rzeczy ułatwiło ale czy uczyniły by mnie do końca szcześliwą. Mogłabym w końcu pojechać na wypasione wakacje a nie takie, które szukam aby były okazyjne i organzowane na własną rękę. W sumie fajnie ale ja lubię te moje nie zaplanowane wakacje. Mieszkanie ahh moje marzenie. Mieć własne mieszkanie, chodź pewnie czułabym się  nim samotnie ale bym miała swój kawałek podłogi. Tak, zgadza się wciąż mieszkam z rodzicami i to się chyba nigdy nie zmieni. 

Moja bratowa powiedziała mi, że najbardziej szczęśliwa czuła się jak urodziła dziecko bo zawsze marzyła, żeby mieć swoją rodzinę. Ja nie wiem nawet czy chcę mieć dziecko i brać za kogoś taką odpowiedzialność. Dobra na dziś koniec czas iśc na serial. 

Leżę nadal na łóżku i za każdym razem jak planuję coś zrobić (rzadko kiedy później to kończę) wiedzę scenę z filmu Briget Jons, jak układa poradniki i książki na półkach. Tak nawiązując do zmian, miałam dziś napisać plan, rzeczy do zrobienia. Zaczęłam oczywiście i co dalej. Miałam ustalić sobie dziś kilka rzeczy, zacząć jakąś czynność i ją skończyć. Taaa, jak to mówią kolejne marzenie ściętej głowy i tak wiem, że nic z tego nie będzie. Tak jak z tym blogiem zaczynam i dziś piszę, wiem że za dwa dni nie napiszę nic. Obejrzę durny serial, pogram w grę ale nie zrobię nic aby zmienić coś w swoim życiu, choćby pouczyć się Angielskiego. Bo tak łatwiej i prościej.

Stefan Żeromski ,, Dzieje grzechu''.

Tak tytuł dość zachęcający i jeszcze sam autor. No brawo, jakaś w końcu mądra książka. I co z tego ? Prawda jest taka, że kupiłam tylko tą książkę bo spodobała mi się okładka i cena była przyzwoita 19.99 w sklepie z owadem. 

Czytanie tej pozycji było w pewien sposób dla mnie męczarnią. Tak,  nie sprawiała mi w ogóle przyjemności, tylko stanowiła pewien obowiązek. Jak zaczynam to kończę ,(szkoda że mam tylko tak z książkami). Rzadko zdarza mi się książka, której nie skończyłam na bank były to niektóre lektury. 

Sama książka była o dziewczynie Ewie, która była piękna (totalne przciwieństwo mnie). Ewa też w pewien sposób przegrała swoje życie (powinam się z nią utorzsamić ale to nie tak). 

Książka zaczyna się niewinnnie i jest opisaniem jej życia. Była to mądra, młoda osóbka, która była wierząca. Pracowała na kolei w rachunkach ,pomagała rodzicom finasowo, stara się zmienić ich byt chociaż nie była zamożna. Modliła się i w pewien sposób poświęcała dla rodzinny.  W dalszej cześci książki, życie zaczyna się komplikować. Poznaję Łukasza, który jest żonaty oraz finasowo spłukany. Jak to bywa często w książkach, które czytam zaczyna się uczuce. Na początek tylko rozmawiają, poźnie oczywiescię zakochują sie w sobie. W dalszej ksiąki opisane jest rozstanie, powrót , rozstanie. Po nim następuję istotny krok w dół w życiu Ewy- morduję swoje dziecko. Później ucieka, żyje za granicą a na koniec zostaje prostydutką, kolejny raz morderczynią a na sam koniec ginie. Co wniosła ta książka w moje życie ? Nic. Czy żałuję jej kupna ? Też nie bo prawie nigdy mi się to nie zdarza. Czy do niej wrócę ? Wątpie. Czy zmusiła mnie do przemyśleń. Też nie . Czy ją polecam ? Nie wiem. Ma swoją treść i na pewno przesłanie ale w moje życie nic nie wniosła. Cieszę się tylko w sumie, że już mogą ją odłożyć na półkę i zapomnieć. Wracając do samej książki to każdy podejmuję w swoim życiu decyje. Dobre i złe. Nie to nie prawda, zawsze decyja będzie tylko po części dobra a po części zła. Ewa przegrała swoje życie bo podjeła swoje decyję, w każdej chwili miała możliwość zmiany swojego życia ale tego nie zrobiła. Czy ja mam taką możliwość-oczywiście. Czy je zmienię nie wiem. 

W pierwszym wpisie chyba powinnam odpowidzieć sobie na pytanie, dlaczego tak uważam ?

Po pierwsze zbliżam się do wieku gdzie większość ludzi ma już pewną pozycje na rynku pracy, umiejętności, studia, partnera lub nawet rodzinę i tylko to rozwijają.

Ja nie mam nic, obecnie jestem bezrobotnna, no dobra niby mam oferty pracy, ale jakiej? Do tego rodzaju pracy może udać się każdy bez wyjątków, nie wiele tam potrzeba umiejętnośći. Bo kto w dzisiejszych czasach nie zna podstawej obsługi komputera w młodym wieku. Nikt ? No właśnie.

Obecnie leżę w łóżku i myślę, musze podjąć decyję do której pracy mam pójść a nie wiem nic i jedyne chcę to wyć. 

Wracając do tematu czemu myślę, że przegrałam swoje życie. To proste. Mam znajomych, nie wiem czy są to przyjaciele czy kto inny, podobno życie ma to zweryfikować. Więc tak otaczam się ludźmi i patrzę z boku na ich życie, na ich plany i na ich sukcesy i właśnie w tym cały sęk. Mam 25 lat i nie umiem prawie nic. Ze szkoły, chodź miałam poprawne oceny nie wyniosłam nic. Pownnam umieć angielski a nic nie umiem, Office to też czarna magia, matematyka tyle o ile. Tak samo z resztą. Nie wyniosłam jednej i najważniejszej rzeczy także domu takiej jak systematyczności. Całe swoje życie przelażałam tak jak teraz, tylko życie idzie do przodu, przewracam kartki w kalenarzu i  myślę co dalej?  Czy życie nic mi nie przygtowało, czy cokolowiek się wydarzy. 

Tak naprawdę to nie mam prawa wypowiadać się na żaden temat bo nic nie wiem. Polityka dobre sobie chyba tylko jak każdy polak umiem tylko narzekać, ale żeby odpowiedź jaki prgram ma dana partia nic nie powiem bo oczywiśce nie wiem.  Z każdej dziedzinny życia mam znikomą wiedzę. Dlaczego?  Bo wolałam oglądać ogłupiające seriale przez całe swooje życie niż się uczyć się lub zdobywać przydatne umiejętności. Taka smutna prawda. Czasami obwianiam o to rodziców bo im nie zależało ale czy to do końca ich wina, że jestem głupia i leniwa. Tak jestem głupia. 

Lubię czytać książki ale co z tego jak to durne romansidła, odrealnione od rzeczywistości- taka prawda. Książki, które czytam i mam na półce nic nie wniosą do mojego życia. Wracając znowu do tematu, czemu tak uważam nie inaczej to bardzo proste. Ludzie, którymi się otaczam do czegoś w życiu doszli, studia, praca, związki , ja nie mam nic. Ani umiejętności, ani wiedzy ani wykształcenia. Jedyną moją umiejętnością jest fakt, że chodzę, żyję, mówię. W moim wieku powinnam mieć już coś a nie mam nic. Nie mogę się cofnąć i naprawić błędy, muszę żyć dalej, aż w końcu będzie koniec. 

W tym co napisałam jest milion błędów, już to wiem bez sprawdzania ale czy jest sens sprawdzać skoro nikt tego nie przeczyta- nawet ja. 

Nie mam depresji, mam znajomych nie potrzebuje psychologa. Mam tylko myśl, że gdzie innym życie się zaczyna i idzie do przodu u mnie życie nie zmierza nigdzie. Jakbym powiedziała to moim znajomym czy poprostu innym ludziom to by mnie wyśmiali ale niektórzy pewnie by się cieszyli, że nie są na moim miejscu. Pewnie ktoś by mi powiedział, że Excela możesz się nauczyć w każdym wieku, tak samo angielski, studia czy reszta. Ale to nie prawda. Aby iść na studia powinanm zdać maturę rozszerzoną a ja tego nie zrobiłam, dziś już wiem, że to błąd ale znowu jest za późno.